Emirgan

De laatste dagen. Dat betekent afscheid nemen. Vandaag had ik afgesproken met Deniz, mijn Erasmus buddy. We namen de bus naar Emirgan, ten noorden van de tweede brug over de Bosporus. Het weer is prachtig deze tijd. Dertig graden, stralende zon, en zelfs in het midden van de nacht is het niet koud. We praten bij en aten een slaatje onder een grote boom, niet ver van het water. Er waren mensen aan het zwemmen op de kade en ik dacht eraan om morgen terug te komen om dat ook te doen, maar ik weet het nog niet. Daarna gingen we naar een park in de buurt. Er zijn weinig parken in Istanbul, maar ze zijn wel groot en mooi. We kochten een ijsje en gingen op een bankje bij de vijver gaan zitten onder de schaduw van een boom. Het was echt een prachtige plek. Als ik het eerder had ontdekt was ik er vaker geweest. Om de woorden van Deniz te gebruiken, zij die Istanbul wouden veroveren doorheen de geschiedenis hadden gelijk.

De laatste week

De laatste week is aangebroken en de tijd vliegt echt voorbij. Ik werk aan mijn thesis, neem afscheid van mijn vrienden hier, en heb ondertussen nog bezoek uit België. Gisteren wou ik in de bibliotheek van Boğaziçi University gaan werken en na een uur op de bus zitten zag ik dat ze toe was. Zaterdag was de sluitingsdag. Ik ging terug en was een beetje gefrustreerd maar dat werd onmiddellijk goed gemaakt toen ik aankwam in de dormitory. De twee hartelijkste en sympathiekste bewakers zaten bij de ingang en ze boden mij thee aan. Ze vroegen mij wanneer ik terug ging naar België, hoe ik Turkije vond, waar ik allemaal was geweest. Hoe ik het eten vond, en welk eten typisch Belgisch was. Of ik zou terugkomen? Zeker. Dan moest ik chocolade meenemen voor hen. Die theecultuur is een van de dingen die mij het meeste bevalt aan Turkije. Altijd en overal wordt er thee gedronken en een babbeltje geslaan. Op de kaai is er een plaats waar ik altijd ga als ik een visbroodje eet, omdat ze daar het lekkerste zijn, en altijd als ik daar passeer nodigt de baas mij uit om thee te drinken.

Daarna belde Tuğçe mij. Ze was terug uit İzmir en had wat mij voor mij. Turkse koffie en çekirdek, zonnebloempitten. Turken eten heel graag zonnebloempitten. Op straat zie je vaak een hoopjes pellen van de pitten, alsof er op die plaats een hamster aan iets heeft geknaagd. Turken kunnen heel snel de pitten pellen en soms houden kinderen zelfs wedstrijden om ter snelst çekirdek pellen. Dan pellen ze er zo snel mogelijk dertig om die dan allemaal in een keer op te eten.

's Avonds sprak ik af met mijn Belgische vrienden en enkele Erasmussers. We dronken iets op een bar op het dak van een gebouw, van waar we een zicht hadden op de Gouden Hoorn en de Bosporus. Aan elke kant van het dak liep de stad door zo ver de horizon liep, en nog veel verder daarachter. Elk plekje land was ingepalmd door de stad, met hier en daar wel een park tussen natuurlijk. Enkel de zee had al die duizenden jaren stand kunnen houden.

Iran

Ik ben nog steeds hele dagen aan mijn thesis aan het schrijven, maar af en toe is er tijd voor een pauze. Zoals gisterenavond. Het was de laatste Erasmus party van het academiejaar en het was fijn om iedereen nog eens terug te zien voor iedereen vertrekt. Veel volk was er, en het was echt tof. Het was ook heel warm in de zaal, sinds een week is het nooit echt koud meer in Istanbul, zelfs in het midden van de nacht. We hebben dan ook veel afgewisseld tussen binnen en buiten.

En vandaag werk ik dus weer verder aan mijn thesis, die over Iran politiek gaat. Vandaag zijn het presidentsverkiezingen in dat land. En wie zegt dat politiek saai is, moet zich dringend verdiepen in Iran, want als er één eigenschap niet toepasbaar is op politiek in Iran, is het saaiheid. Vier kandidaten doen er mee aan de race, maar er zijn maar twee echte kanshebbers, al weet je nooit helemaal zeker in Iran. Aan de ene kant heb je de zittende conservatieve president Ahmadinejad, die vooral bekend is van zijn harde retoriek zoals de ontkenning van de holocaust. Vier jaar geleden kwam hij met een populistisch programma, steun van de clerici binnen het regime en waarschijnlijk ook na verkiezingsfraude aan de macht. De repressie nam toe sinds dan en Ahmadinejad wordt ook economisch mismanagement verweten, maar zelf speelt hij altijd creatief met cijfers om op te bewijzen dat de economie erop vooruit gegaan is. Bovendien is een deel van de bevolking wel degelijk welvarender geworden door subsidies uit olieinkomsten, en heeft de zittende president op die manier steun weten te kopen. Ahmadinejad's belangrijkste uitdager is de hervormingsgezinde ex-premier Mousavi. Hij wil meer transparantie in de economie en de toepassing van de rule of law. Hij verwijt Ahmadinejad het land geïsoleerd te hebben, en wil de relaties met het westen verbeteren.
Het belooft een nek-aan-nek race te worden. Hoewel er veel kritiek is op de zittende president heeft hij nog steeds de steun van de clerici in het regime en van de revolutionaire garde. De opkomst is een belangrijke factor. Veel mensen hebben hun vertrouwen in het systeem verloren, en een lage opkomst is vooral in het nadeel van de hervormingsgezinde kandidaten. Spannend wordt het in ieder geval.

Thesis

Laat ik nog eens iets schrijven op mijn blog. Ik ben tegenwoordig druk aan mijn thesis aan het werken. Nadat het enkele maanden stil had gelegen ben ik er sinds vorige week maandag weer aan bezig en het kan me echt boeien (het onderwerp is ideologische verschillen in de Iraanse politiek). Ik vind hier best veel informatie bovendien. Meestal werk ik in de studeerkamer, op het dak van de dormitory, maar soms ook in de bibliotheek in Kuştepe (een campus van Bilgi). Deze week ben ik ook een dag naar Boğaziçi University geweest, om daar in de bibliotheek te werken. Die bibliotheek is veel groter dan die van Bilgi, en er is een hele collectie over het Midden Oosten. Helaas was er een boek dat ik zocht dat in beide bibliotheken verdwenen was.

Tussen al dat gewerk door maak ik ook wel tijd voor pauzes. Woensdag heb ik Tuğba een rondleiding gegeven in Santralistanbul, dat is de mooiste campus van Bilgi. Dinsdag ben ik met Stan iets gaan drinken. Stan was hier twee jaar geleden op Erasmus en een jaar geleden heb ik hem in Gent ontmoet om over zijn ervaringen te horen. En nu was hij terug in Istanbul, om zijn vriendin te bezoeken. In een bar in İstiklal Caddesi vertelden we over onze tijd in Istanbul en het bleek dat veel van onze ervaringen gelijk lopend waren.