De laatste week

De laatste week is aangebroken en de tijd vliegt echt voorbij. Ik werk aan mijn thesis, neem afscheid van mijn vrienden hier, en heb ondertussen nog bezoek uit België. Gisteren wou ik in de bibliotheek van Boğaziçi University gaan werken en na een uur op de bus zitten zag ik dat ze toe was. Zaterdag was de sluitingsdag. Ik ging terug en was een beetje gefrustreerd maar dat werd onmiddellijk goed gemaakt toen ik aankwam in de dormitory. De twee hartelijkste en sympathiekste bewakers zaten bij de ingang en ze boden mij thee aan. Ze vroegen mij wanneer ik terug ging naar België, hoe ik Turkije vond, waar ik allemaal was geweest. Hoe ik het eten vond, en welk eten typisch Belgisch was. Of ik zou terugkomen? Zeker. Dan moest ik chocolade meenemen voor hen. Die theecultuur is een van de dingen die mij het meeste bevalt aan Turkije. Altijd en overal wordt er thee gedronken en een babbeltje geslaan. Op de kaai is er een plaats waar ik altijd ga als ik een visbroodje eet, omdat ze daar het lekkerste zijn, en altijd als ik daar passeer nodigt de baas mij uit om thee te drinken.

Daarna belde Tuğçe mij. Ze was terug uit İzmir en had wat mij voor mij. Turkse koffie en çekirdek, zonnebloempitten. Turken eten heel graag zonnebloempitten. Op straat zie je vaak een hoopjes pellen van de pitten, alsof er op die plaats een hamster aan iets heeft geknaagd. Turken kunnen heel snel de pitten pellen en soms houden kinderen zelfs wedstrijden om ter snelst çekirdek pellen. Dan pellen ze er zo snel mogelijk dertig om die dan allemaal in een keer op te eten.

's Avonds sprak ik af met mijn Belgische vrienden en enkele Erasmussers. We dronken iets op een bar op het dak van een gebouw, van waar we een zicht hadden op de Gouden Hoorn en de Bosporus. Aan elke kant van het dak liep de stad door zo ver de horizon liep, en nog veel verder daarachter. Elk plekje land was ingepalmd door de stad, met hier en daar wel een park tussen natuurlijk. Enkel de zee had al die duizenden jaren stand kunnen houden.