Emirgan

De laatste dagen. Dat betekent afscheid nemen. Vandaag had ik afgesproken met Deniz, mijn Erasmus buddy. We namen de bus naar Emirgan, ten noorden van de tweede brug over de Bosporus. Het weer is prachtig deze tijd. Dertig graden, stralende zon, en zelfs in het midden van de nacht is het niet koud. We praten bij en aten een slaatje onder een grote boom, niet ver van het water. Er waren mensen aan het zwemmen op de kade en ik dacht eraan om morgen terug te komen om dat ook te doen, maar ik weet het nog niet. Daarna gingen we naar een park in de buurt. Er zijn weinig parken in Istanbul, maar ze zijn wel groot en mooi. We kochten een ijsje en gingen op een bankje bij de vijver gaan zitten onder de schaduw van een boom. Het was echt een prachtige plek. Als ik het eerder had ontdekt was ik er vaker geweest. Om de woorden van Deniz te gebruiken, zij die Istanbul wouden veroveren doorheen de geschiedenis hadden gelijk.