Of we naar het gebed wouden gaan, vroeg Ali al grappend. We zaten in de tuin van een nargile bar in Tophane en niet veel eerder waren de bars in de buurt in collectief gejuich uitgebarsten. Beşiktaş had de binnenlandse voetbalcompetitie gewonnen. Al de hele avond liepen mensen in zwart-witte t-shirts en met vlaggen van Beşiktaş door de straten. Na de winst werd vuurwerk afgestoken, mensen kwamen op straat en zongen het clublied en auto's reden luid claxonnerend naar het stadion van de ploeg. Turkije is een voetbalgek land. Niet van hun stuk te brengen door al dat voetbalkabaal riepen de minaretten op tot gebed. Het was twintig na tien, het laatste van de vijf dagelijkse gebedsmomenten. Was het mogelijk om het gebed bij te wonen, vroegen we. In de Blauwe Moskee is dat niet mogelijk. Die kan je enkel bezoeken tussen de gebeden in. Maar wat niet mogelijk is in het door toeristen overspoelde Sultanahmet is dat wel in Tophane. Toen de oproep afgelopen was gingen we met drie naar de moskee. We deden onze schoenen uit en ik wikkelde een doek om mijn benen om mijn knieën te bedekken. Binnen in de moskee gingen we achteraan in een hoekje zitten, om van daar te kunnen aanschouwen hoe het gebed in zijn werk ging. Veel mensen waren er niet in de moskee. Het zaterdagavondgebed is niet het meest populaire van de week. Alle gelovigen in de moskee waren mannen. Velen van hen droegen mutsjes die door streng gelovigen worden gedragen. De mannen waren verspreid over de moskee aan het bidden toen we binnenkwamen. Even later kwam de imam langs achteren naar binnen. De gelovigen volgden hem naar voor. Ze gingen vooraan in twee of drie rijen achter elkaar staan. Ze hielden hun handen in de lucht, knielden dan neer, en gingen dan weer rechtstaan. De imam zong het gebed, in het Arabisch. Ali vertelde dat hij wist wat er werd gezongen, hoewel hij verder geen Arabisch kende. Het rechtstaan en knielen werd vier keer herhaald en omdat het toch elke keer hetzelfde was gingen we na de eerste keer weg. We deden onze schoenen terug aan en gingen terug naar de nargile bar. De Beşiktaş supporters waren nog steeds de overwinning van hun ploeg aan het vieren, en ze zouden dat nog de hele nacht doen.
zondag 31 mei 2009
Gebed
Of we naar het gebed wouden gaan, vroeg Ali al grappend. We zaten in de tuin van een nargile bar in Tophane en niet veel eerder waren de bars in de buurt in collectief gejuich uitgebarsten. Beşiktaş had de binnenlandse voetbalcompetitie gewonnen. Al de hele avond liepen mensen in zwart-witte t-shirts en met vlaggen van Beşiktaş door de straten. Na de winst werd vuurwerk afgestoken, mensen kwamen op straat en zongen het clublied en auto's reden luid claxonnerend naar het stadion van de ploeg. Turkije is een voetbalgek land. Niet van hun stuk te brengen door al dat voetbalkabaal riepen de minaretten op tot gebed. Het was twintig na tien, het laatste van de vijf dagelijkse gebedsmomenten. Was het mogelijk om het gebed bij te wonen, vroegen we. In de Blauwe Moskee is dat niet mogelijk. Die kan je enkel bezoeken tussen de gebeden in. Maar wat niet mogelijk is in het door toeristen overspoelde Sultanahmet is dat wel in Tophane. Toen de oproep afgelopen was gingen we met drie naar de moskee. We deden onze schoenen uit en ik wikkelde een doek om mijn benen om mijn knieën te bedekken. Binnen in de moskee gingen we achteraan in een hoekje zitten, om van daar te kunnen aanschouwen hoe het gebed in zijn werk ging. Veel mensen waren er niet in de moskee. Het zaterdagavondgebed is niet het meest populaire van de week. Alle gelovigen in de moskee waren mannen. Velen van hen droegen mutsjes die door streng gelovigen worden gedragen. De mannen waren verspreid over de moskee aan het bidden toen we binnenkwamen. Even later kwam de imam langs achteren naar binnen. De gelovigen volgden hem naar voor. Ze gingen vooraan in twee of drie rijen achter elkaar staan. Ze hielden hun handen in de lucht, knielden dan neer, en gingen dan weer rechtstaan. De imam zong het gebed, in het Arabisch. Ali vertelde dat hij wist wat er werd gezongen, hoewel hij verder geen Arabisch kende. Het rechtstaan en knielen werd vier keer herhaald en omdat het toch elke keer hetzelfde was gingen we na de eerste keer weg. We deden onze schoenen terug aan en gingen terug naar de nargile bar. De Beşiktaş supporters waren nog steeds de overwinning van hun ploeg aan het vieren, en ze zouden dat nog de hele nacht doen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten