Maandagochtend

Maandagochtend in Karaköy.

Verkiezingen

De tienduizenden vlaggen met de namen en logo's van de verschillende partijen die de straten van Istanbul de laatste weken kleurden zijn verdwenen en de stemmen zijn geteld. Gisteren waren er gemeenteraadsverkiezingen in Turkije. De hele dag werd er geen alcohol verkocht in Turkije. De afgelopen weken hingen de straten vol met vlaggen en affiches van AKP, CHP, DTP, MHP, Saadet,... Verkiezingswagens met micro's op de daken zongen luid de namen van hun kandidaat in het rond. De campagne van de AKP, de partij van de huidige burgemeester en van premier Erdoğan en president Gül, was overduidelijk de grootste. “Denk groot” is hun slogan. De resultaten zijn ondertussen bekend en de islamitische AKP heeft de verkiezingen gewonnen, maar ze behaalt wel de slechtste resultaten in haar geschiedenis. Vorige week las ik in de Daily Mail dat de AKP waarschijnlijk zou winnen, maar dat dat niet zozeer een bewijs was van de populariteit van de partij, maar eerder van het gebrek aan degelijke oppositie. Die oppositie bestaat onder meer uit de CHP, die er een nogal paternalistisch discours op nahoudt. De CHP weet naar eigen zeggen wat goed is voor de mensen. Zo is de partij fel voor het hoofddoekenverbod in overheidsinstellingen, omdat mensen volgens haar nooit vrijwillig een hoofddoek kunnen dragen. De partij verdedigt heel sterk het seculiere gedachtegoed van Atatürk en beschuldigt de AKP ervan een islamitische staat te willen installeren. Die partij zelf ontkent dat natuurlijk. Ik heb de indruk dat het een clash is tussen een oude seculiere elite, en een nieuwe, meer religieuze elite, die sterker is geworden door de economische groei van de afgelopen decennia. De oude elite probeert kost wat het kost zijn macht te behouden, en de nieuwe elite speelt het spel ook niet altijd proper. Zo zijn er talrijke berichten van koelkasten en andere huishoudapparaten die in het Oosten van het land worden uitgedeeld in ruil voor stemmen. De AKP werd er de laatste maanden ook door enkele media van beschuldigd de persvrijheid te willen inperken.

Dat was zondag. Zaterdag was ik van plan om naar een hamam te gaan, maar het is er uiteindelijk niet van gekomen. 's Avonds ben ik naar het verjaardagsfeestje van Lisanne geweest, en ik ben er net als de meesten tot zonsopgang gebleven, omdat de metro 's nachts niet rijdt. Zondag ben ik bij Tuğba op bezoek gegaan in het Aziatische deel, om wat bij te praten, thee te drinken, en tavla te spelen.

Vandaag was het zo mooi weer dat de Turkse les doorging in de tuin van de unief. Echt zalig. En als er dan eens een vlaag wind uit de juiste richting komt, wordt het grasveld overgoten door een heerlijke chocoladegeur van de nabijgelegen fabriek.

Deze week ga ik niet veel kunnen posten op mijn blog. Van woensdagavond tot zondag ga ik met twee Erasmussers en een Turkse student naar Kapadokya, in Anatolië. Het is twaalf uur reizen met de bus en ik heb er al veel enthousiaste reacties over gehoord.

Murat de Muis en tavla

Mijn computermuis had het begeven vorige week. Eigenlijk was ze al rijp voor pensioen in België en een van de eerste weken dat ik hier was had ik ze laten vallen en haperde ze nog meer. Ik had er eens goed mee op tafel geklopt en dan werkte ze weer een paar weken maar sinds vorige week was het gedaan. Ik ben gisteren een nieuwe muis gaan kopen. Deniz, een studente computerwetenschappen uit de dorms, wist waar ik er een goedkope kon vinden. Ik had echt een coole, fancy, goodkope muis en ik was er zeker van dat de andere muizen uit de computerzaal smoorverliefd zouden zijn op mijn muis, maar helaas bleek vandaag dat de muis niet de juiste aansluiting had. Deze ochtend ben ik mijn muis gaan omruilen voor een andere en dit keer is het de schrik van de computerzaal. Klein en liefelijk,... maar alom gevreesd!

In Tünel, het begin van İstiklal Caddesi, kwam ik Turkse scoutsen tegen. Ze moesten van een plaats naar een andere geraken, maar waar ze juist naartoe moesten wisten ze nog niet. Daarvoor moesten ze aanwijzingen zoeken. Helaas heb ik geen foto van hen genomen.

Ik wou ook een tavla spel kopen vandaag. Gisteren had ik na de les samen met Johanna cake gebakken voor Lissane's verjaardag vandaag. Helaas was de bloem niet zelfrijzend en hadden we geen gist gebruikt maar buiten het feit dat de cake wat plat was rook ze wel lekker. Daarna waren we met vier Erasmussen iets gaan drinken en tavla gaan spelen. Het is echt een leuk spel en ik wou het vandaag gaan zoeken.

Toen ik wegging uit de dormitory had ik een van de bewakers gevraagd waar ik een goedkoop tavla spel zou kunnen vinden en hij had mij gezegd dat ik eens moest gaan kijken in de buurt van de Egyptische Bazaar. Onderweg bestelde ik een visbroodje. Het is een van de weinige broodjes voor onderweg zonder vlees die je hier kan krijgen. In de Bazaar kocht ik wat kruiden om volgende week uit te proberen en er was een kraam dat tavla spellen verkocht. Ik wou er een groot maar het koste 28 lira. Proberen afbieden dan maar. Hij leek niet veel van de prijs te willen afdoen en ik zei dat het de duur was en ging weg. Ik keek nog wat rond in de wijken achter de Bazaar maar vond niets. Op mijn terugweg naar de dormitory zag ik op het plein voor de Bazaar iemand die tavla spelen verkocht. 10 lira kosten ze, en ze zagen er echt mooi uit. Echt een goede koop. Terug in de dormitory wou de bewaker natuurlijk weten of ik er een had gevonden en ik vertelde hem waar ik het had gekocht en hoeveel ik had betaald. Çok güzel (heel mooi), vond hij het.

Straks ga ik naar de hamam (Turks bad). Binnenkort probeer ik foto's van een tavla-avond online te zetten. Morgen zijn het gemeenteraad -en districtraadsverkiezingen in Turkije en ik heb nog een heleboel foto's van de campagne.

Een allerlei dag

Vandaag heb ik aan een paper proposal gewerkt. 's Middags wou ik met Hasan en Ewa naar het Dolmabahçe paleis gaan maar het was helaas gesloten. We zijn dan maar kumpir (gebakken aardappel gevuld met groenten, kaas, vlees eventueel) gaan eten in İstiklal Caddesi. De kumpir in Ortaköy is toch lekkerder. Ik moest nog wat spullen kopen en ben dan wat gaan verder werken in de dormitory. Deze avond was ik mijn Turkse woordenlijst aan het bijwerken in de studeerzaal en Muri kwam even een babbeltje slaan. Ik vertelde dat Turks toch een moeilijke taal was om te leren en hij zei dat hij, de eerste keer dat hij mij had gezien, dacht dat ik een Turk was. Best wel een mooi compliment eigenlijk. Morgen ga ik na de les met Johanna en Villads cake bakken voor Lissane's verjaardag zaterdag en 's avonds gaan we waarschijnlijk nog naar een optreden.

Krep

Deze avond heb ik met Özgü, Zeynel en Sam krep gemaakt, Turkse pannenkoeken, met groenten en kaas. De pannenkoeken liggen op een bord op tafel en de pan met groenten en kaas staat ernaast en iedereen neemt een stuk pannenkoek en doet erop wat hij wil. Weinig afwas op deze manier. Dan nog een stuk brood erbij, en ayran als drank. We wouden eerst gözleme maken, een geavanceerdere pannenkoek, maar Zeynel had niet zoveel tijd omdat hij morgenvroeg naar Antalya vertrekt om zondag te stemmen bij de lokale verkiezingen. Het was een lekkere maaltijd!

Ijsjes

Er is zo een moment in het voorjaar, dat de zon net iets hoger staat dan al de dagen voordien. Dat de zonnestralen voorzichtig beginnen met het bruinen van de witte winterhuid. Dat je zeker weet dat je voortaan een laagje minder mag dragen. En dat is het moment aangebroken, het grote moment, dat voor de rest van het jaar memorabel in het geheugen staat gebrand: het eerste ijsje van het jaar!

Vandaag was die dag. Op het dakterras, de zevende verdieping van de dormitory. De ijsjes waren nog maar anderhalf uur gekocht, maar ze waren al in verregaande staat van gesmoltenheid. Het hoorntje was helemaal week. Maar geen probleem, het eerste ijsje van het jaar kan zich altijd net iets meer permitteren dan de daaropvolgende!

Verder heb ik artikels gelezen voor Middle East Politics en in de namiddag ben ik met twee Erasmussen naar een nargile bar gegaan om tavla te spelen, thee te drinken en waterpijp te roken. Fijn! 's Avonds ben ik met drie Turkse studenten uit de dormitory pide gaan eten in İstiklal Caddesi.

Mid-term exam

Vandaag had ik mid-term exam voor Europe and Migration. Het is goed gelukt! Het was meteen mijn laatste examen. Voor de rest heb ik enkel nog papers, en mijn thesis uiteraard. Na het examen heb ik thee gedronken met andere Erasmussen en hebben we plannen gemaakt voor de komende week. Morgen gaan we tavla spelen en thee drinken in een nargile bar. En zaterdag ga ik naar de hamam met Villads en is er nog een verjaardagsfeestje. Het wordt een leuke week! Ik heb nog een spaghetti gegeten en nog wat gelezen en daarna was de Turkse les. Het ging niet goed vandaag, ik was te uitgelaten door het examen. We waren maar met twee vandaag en de les was vroeger gedaan omdat we allebei naar de lezing in de universiteit van Costas Simitis, de vroegere Griekse eerste minister, wouden gaan. Het was niet zo interessant. De lezing ging over democratie en diversiteit in de EU gaan en het had nogal een economische invalshoek. Ik had mij eerder verwacht aan een socio-politieke invalshoek. Er komen nog meer boeiende sprekers naar de universiteit. Volgende maand komt Joschka Fischer, de voormalige Duitse minister van buitenlandse zaken, en later komt Yves Leterme nog. Enkele weken geleden was Immanuel Wallerstein hier, maar die heb ik helaas niet gezien.

's Avonds hebben we de verjaardag van Eirini gevierd in de dormitory. Een leuk feestje, met lekkere taart!

Twee miljoen

Door al dat studeren heb ik maar weinig spannende verhalen. Ik had het toch even gehad vandaag en ging een wandeling maken naar İstiklal Caddesi om terug te keren met de Tünel. In de straat van de dormitory passeerde ik een schoenenpoetser. Of ik mijn schoenen gepoetst wou? Nee, bedankt. Echt niet? Echt niet. Twee miljoen? Ik moest lachen. Eerst dacht ik dat hij een grapje maakte maar hij had het natuurlijk over oude lira. Tot enkele jaren geleden hadden alle geldbedragen zes nullen meer. Een brood koste al gauw een miljoen lira. Mijn schoenen hadden echt geen poetsbeurt nodig. Ik vertelde dat ik uit België kwam en in de dormitory woonde en vroeg waar hij vandaan kwam. Hij kwam uit het Koerdische oosten van Turkije. Ik heb de indruk dat veel Koerden wel trots zijn op hun Koerdische oorsprong, hoewel de staat liever niet te veel uitingen van Koerdische identiteit ziet. Maar goed, ik ben verder gaan studeren en ben ondertussen klaar.

Hier nog wat foto's van de soms sprookjesachtige of schilderachtige hemel boven Istanbul:

Mooi weer

Het was supermooi weer vandaag. Jammer dat ik moest studeren. Ik ben wel even naar de winkel gegaan om ingrediënten te kopen voor mijn middageten: spinazie-kaas-toast. Volgende week wil ik naar een hamam gaan, een Turks bad. Een Erasmus die ik ken heeft er een in Kadiköy (in het Aziatische deel) geprobeerd die niet erg toeristisch is en ik wil daar een kijkje gaan nemen. Ik wil ook eens tavla spelen in een nargile bar. En verder ga ik werken aan een paper-voorstel dat ik moet afhebben vrijdag. We moeten een paper schrijven voor Turkish Politics and Foreign Policy en we zijn vrij om een onderwerp te kiezen. Ik ga de Turks-Iraanse relaties onder de loep nemen.

Enkele foto's

Weinig spannende avonturen door al dat gestudeer, dus hier wat foto's vanuit de verdieping van de studeerzaal:

Tavla

Na de Turkse les gisteren heb ik met drie andere Erasmussen pizza gekocht, om op te eten in het appartement van een van hen. Om wat muziek te hebben hadden we Powertürk opgezet, een muziekzender met allemaal Turkse muziek. Allemaal wanhopige muziek. We dronken thee en aten cake en Belgische chocolade en daarna wouden we naar de film gaan. In de buurt van İstiklal Caddesi liggen er tien cinema's dus gingen we daar een kijkje gaan nemen. Omdat de films met Engelse ondertiteling in alle cinema's pas laat begonnen zijn we maar iets gaan drinken. Er speelde een Turkse live-band in de bar waar we gingen. Het was niet mis.

Terug in de dormitory hebben enkele studenten mij tavla leren spelen, een Turkse variant op backgammon. Het spel is hier razend populair. In heel veel cafés (zeker in nargile bars) kan je het spel vragen. De spelregels zijn niet zo moeilijk maar er komt veel tactiek bij kijken.

Vandaag ga ik de hele dag studeren voor mijn mid-term exam maandag van Europe and Migration.

Roken

Bruusk stopt een zwarte auto langs de straat. Een man met een donkere zonnebril stapt uit. Hij rookt een wazige sigaret. In slow motion valt de wazige sigaret op de grond. Vertrappeld door zijn opgeblonken zwart leren schoen.

Gisterenavond was ik met Olcay, een Turkse student, aan het praten terwijl er op tv een actiefilm speelde. Ik dacht eerst dat het een parodie was op de anti-tabak-lobby en dat de sigaret daarom onherkenbaar was gemaakt, maar Olcay vertelde mij dat het een regel is in Turkije dat je niet mag roken op tv. Veel effect heeft het niet, want als er één cliché wél klopt, is het dat van roken als een Turk. Op café, op restaurant, in de stad, stiekem op de bus, bijna overal wordt er gerookt. In de dormitory mag je roken in de keukens, de gang en de hal beneden. Enkel in de kamers en de studeer -en computerzaal mag je niet roken, maar toch wordt het vaak gedaan. Ik heb mijn kamergenoten gevraagd om niet te roken in de kamer en dan doen ze dat wel, maar op zich vinden ze het geen vreemde plaats om te roken. In de universiteit is roken geheel verboden, op straffe van een boete van 62 lira, en daar wordt het wel gerespecteerd. Vanaf juni zou er een rookverbod komen in café's en restaurants. Ik weet niet of het een geheel verbod is, maar ik heb sowieso mijn twijfels bij de effectiviteit ervan.

Topkapı paleis

Vandaag was het plan om met enkele Erasmussen en Turkse studenten een aantal historische monumenten te bezoeken. Met een museumkaart van tien lira konden we het komende jaar alle openbare musea van Istanbul bezoeken. Het eerste museum dat we bezochten was de Aya Sofia. Ik was er al eens geweest, maar de anderen nog niet, en ditmaal gaf Hasan extra uitleg. De volgende halte was het Topkapı paleis, de plaats waar de Ottomaanse sultan tot 1923 verbleef. Het is een immens gebouwencomplex, met mooie tuinen errond. Veel bomen moeten het rijk van de sultan nog hebben meegemaakt. Vanuit de tuin heb je een prachtig zicht op de Bosporus en de Gouden Hoorn. We hebben nog een aantal musea aangedaan in de buurt van het paleis, over de Byzantijnse tijd, Mesopotamië, het oude Egypte en de Ottomaanse tijd.

Geen van ons had meer gegeten dan een snel ontbijt dus besloten om in de dormitory te koken. Rijst met spinazie, tonijn en eieren. Het zag er niet zo smakelijk uit maar het was wel lekker.

De synagogen van Istanbul

Renato had een kaart van Istanbul waar verschillende synagogen op stonden aangeduid. Nochtans had geen ons beiden er al een gezien. De enige synagoge waar ik binnen was geweest was er een die was omgevormd tot bar. We besloten op synagogen-tocht te gaan. Van de eerste drie synagogen op de kaart was geen spoor terug te vinden. Misschien was een oude muur op een van de plaatsen een restant van de synagoge, maar het kon evengoed van iets anders zijn. Nabij de Galatatoren vroeg ik een simit-verkoper waar de synagoge was en volgens hem was het verder in de wijk. Er was geen synagoge te zien en we gingen wat kleine straatjes in. Dranghekkens van de politie wezen erop dat we in de buurt moesten zijn. Het was een kleine synagoge, met een grote muur errond. De poort gesloten, zonder bordje. Een politiewagen met ronkende motor voor de deur, twee agenten erin, een ervan ronkend aan het slapen. Enkel de davidsterren op de ramen wezen erop dat het om een synagoge ging.

De moeizame zoektocht is het misschien wel een bewijs dat Istanbul toch niet zo kosmopolitisch is als het ooit geweest is, of als het soms wordt beweerd. In de twintigste eeuw hebben veel Joden het land verlaten. Maar er zijn ook andere minderheden: van de 150000 Grieken die in de nadagen van het Ottomaanse Rijk in Istanbul leefden, blijven er nu nog maar een paar duizend over. Ik denk dat het Turkse nationalisme veel te maken heeft met dat alles.

's Avonds was er nog een house-warming-party van twee Erasmussen. Tof feestje!

Karaoke

Terwijl we gisteren naar de les Turkse politiek gingen hadden we een affiche zien hangen van een filmvoorstelling in een andere campus om 16 uur. Daar zouden we nog wel op tijd kunnen geraken. De les ging over nationalisme in het algemeen, en in Turkije in het bijzonder. Het is een boeiend onderwerp, en de interactieve lesgeefstijl van deze gastprof beviel mij wel. Mensen zijnbehoorlijk nationalistisch in Turkije. Een week of twee geleden had een Koerdisch parlementslid Koerdisch gesproken in het Turkse parlement en sommige politici hadden geëist dat de man naar de gevangenis zou worden gestuurd. Ik had er met een Turkse student over gepraat en die vond dat niet meer dan logisch. Ik kon er niet goed bij dat je zoiets kleins zo zwaar zou bestraffen. Gelukkig zijn niet alle Turken zo nationalistisch. Het ging ook in de les over het voorval en de prof verzekerde dat het in het huidige Turkije niet meer mogelijk was dat belangrijke politici in de gevangenis belandden omdat ze Koerdisch gebruikten. Lokale politici riskeerden wel nog een straf, zoals laatst een Koerdische burgemeester die, louter uit praktische overwegingen, brochures ook in het Koerdisch had verspreid.

Na de les namen we de bus naar Kuştepe, de andere campus en uiteindelijk vonden we het lokaal waar de film werd vertoond. Maar toen de film startte bleken de ondertitels enkel in het Turks te zijn. Het was toch een te moeilijk niveau om te verstaan, en we gingen maar weg.

's Avonds was er een karaoke avond. Het was wel tof. Zowel Engelstalige als Turkse klassiekers passeerden de revue. Na een tijdje gingen we naar een bar even verderop, Araf, waar we onze leraar van Turks tegenkwamen. Het was er superdruk en we gingen elders naartoe, maar daar was de muziek zo slecht dat ik niet lang ben gebleven.

Ruth

Terwijl Israël beslist om zich terug te trekken uit de Gazastrook maken een aantal kolonisten in Gush Katif zich klaar om voor hun voortbestaan te vechten. Op school leren jongeren dat God hun kolonies zal redden. Een Israëlische soldaat die de terugtrekking moet begeleiden wordt uitgescholden en met verf bekogeld. Wie zich niet achter de kolonisten schaart heeft geen plaats. Wanneer Ruth een fotograaf ontmoet die verslag uitbrengt over het verzet tegen de nakende terugtrekking, beseft ze dat ze niet wil meevechten. Ze strijdt voor haar eigen dromen en ideeën, tegen het verstikkende eenheidsdenken van de nederzetting in.

Deze avond ben ik met Özgü naar Ruth gaan kijken in İstanbul Modern. De film werd vertoond in het kader van een filmfestival rond vrouwendag. De Israëlische kolonisatie wordt in de film niet gedemoniseerd, maar ze wordt ook niet goedgepraat, en de contradicties die gepaard gaan met de dekolonisatie worden blootgelegd. Echt een aanrader van een film. Als je hem ooit eens zou tegenkomen in België kan ik hem warm aanbevelen.

Na de film ben ik met Özgü nog iets gaan drinken in de buurt van Taksim. De muziek was nogal luid in de bar, het stamcafé van Özgü, maar ik vond het niet echt storend. Muziek is iets wat ik wel een beetje mis in de dormitory. Op de kamer zijn er kamergenoten, in de studeerkamer moet het stil zijn, en in de andere ruimtes zijn er ook altijd wel voldoende mensen, wat mij ervan weerhoudt om veel naar muziek te luisteren. Daarom dat het ook fijn was dat er zoveel muziek in de film zat, ook al was het voor een groot deel Hebreeuwse muziek waar ik geen enkele band mee had.

Starbucks

Gisteren was het een redelijk gewone dag. Ik had les, ben gaan zwemmen, en 's avonds ben ik nog iets gaan drinken met andere Erasmussen. We zijn eerst naar de Starbucks in İstiklal Caddesi geweest. Ik was daar nog nooit geweest en ik moest dat zeker eens geprobeerd hebben volgens een andere Erasmus. Starbucks is een internationale keten van koffiewinkels. Ik vond het niet zo lekker wat ik had besteld. Geef mij maar een gewone koffie of een Turkse koffie in een lokale plaats. Daarna zijn we naar een ander café geweest, niet ver van İstiklal, en hebben we ons bij andere Erasmussen gevoegd.

Vanavond ga ik naar een Israëlische film kijken in het kader van een filmfestival.

Zwemmen

Gisteren had ik met Olcay, een vriend uit de dormitory, afgesproken om vandaag de eerste bus naar de unief te nemen om vroeg te gaan zwemmen. Het was de eerste keer dat ik ging gaan zwemmen hier in Turkije en het deed deugd. Het zwembad is in de campus waar ik altijd les heb en ik had mij al verschillende keren voorgenomen om te gaan zwemmen maar er was telkens iets anders tussen gekomen. Ik ben van plan om vanaf nu elke maandag en woensdag te zwemmen. Die dagen heb ik twee en een half uur tussen mijn lessen en dat is niet de moeite om ergens anders naartoe te gaan.

Ik heb gisteren oordoopjes gekocht. Niet dat mijn kamergenoten zo luidruchtig zijn, maar er is onvermijdelijk wat lawaai. De keuken is ook vlakbij en iedereen passeert door de gang om naar de computerzaal te gaan dus het zou nog weleens van pas kunnen komen. Ik had ze gisterenavond geprobeerd en ze werken echt supergoed. Ik kon amper nog iets horen (ja, het zijn oordopjes, ik weet het). Ik ging naar de keuken om een glas water te halen en deed ze in de keuken toch maar uit omdat ik anders misschien wel mensen zou negeren die tegen mij begonnen te praten. Het alarm van mijn horloge hoor ik ook niet met oordopjes aan, maar dan word ik wel wakker van het licht.

Tijden

Vanmorgen had ik Europe and Migration. Over twee weken heb ik een mid-term exam van het vak. Dat is een examen over alles wat we tot nog toe gezien hebben. Het telt voor 30% van de punten mee. In mei gaan we twee uitstappen maken voor het vak: een naar het Griekse patriarchaat, en een naar een Alevitische gemeenschap (Alevitisme is een religieuze stroming binnen de islam). Dat lijkt me zeer interessant!

In de namiddag was er dan de Turkse les. We hebben de toekomstige en de verleden tijd gezien. Niet gemakkelijk! Ik ga er morgen schema's voor maken, om het gemakkelijker te kunnen onthouden.

Houten huizen

Vandaag ben ik de hele dag weg geweest. Het deed heel veel deugd. Omdat ik nog altijd niet zo veel eetlust had ben ik 's morgens allerlei dingen gaan kopen dat ik heel graag eet. Ik heb ook gezocht naar vleesvervangers als Quorn en Tofu, maar dat heb ik niet gevonden.

Na mijn ontbijt, boterhammen met choco en banaan, ging ik naar Taksim, waar ik met Elisabeth had afgesproken. We wandelden in de buurt van Taksim en Dolapdere en dronken thee op hetzelfde pleintje als waar ik eerder deze week was geweest. We hadden het erover dat er veel taboes en gevoeligheden zijn in Turkije: de Koerden, Atatürk, toegenomen religiositeit, de Armeense genocide,... Ik had ergens gelezen dat terwijl het bij ons normaal is om je fout te bekennen en je daarvoor te verontschuldigen dat in Turkije niet zo is. Schuld bekennen ligt hier veel moeilijker. Voor kleine, alledaagse gebeurtenissen gaat dat niet op denk ik, maar voor sommige feiten uit de geschiedenis lijkt het wel te kloppen.

Daarna ging ik met Renato naar de Suleimanmoskee. Een moskee met een gezellige tuin met oude karaktervolle bomen en een rustig plein ervoor. We zetten ons even op een bankje. Hoewel het plein zelfs niet autovrij was, maakte alleen al het feit dat er geen onophoudelijke stroom auto's voorbij raasde het een oord van rust en stilte in vergelijking met elders in de stad. Vlakbij de moskee lag een wijk met vele houten huizen. Vele waren vervallen, maar er werd werk van gemaakt om ze te restaureren. Vroeger waren alle huizen in de stad van hout, maar in de loop van de twintigste eeuw werden de meeste gesloopt.

Galata toren

De Galatatoren, de oudste toren van Istanbul. Ik was er al verschillende keren gepasseerd maar was er nog nooit bovenop geweest. Vandaag heb ik toch eens de lift genomen naar boven. 140 meter boven zee-niveau heb je een prachtig uitzicht over de stad. Je krijgt een goed zicht op de structuur van de stad: verdeeld in drie delen door de Bosporus en de Gouden Hoorn. Het was valavond toen ik boven was en terwijl het boven de Bosporus en het Aziatische deel al helemaal donker was, was de zon nog bezig met ondergaan boven het Europese deel. Ik had er foto's van willen nemen maar had mijn camera niet bij.

Thee

Vandaag ben ik nog eens thee gaan drinken met mijn buddy. Een fijne theebabbel! We hadden eerst simits met kaas gekocht om bij de thee op te eten, in een zijsteegje van İstiklal Caddesi. Een binnenpleintje tussen de bebouwing, gevuld met krukjes en kleine tafeltjes. Het is altijd leuk om van gedachten te wisselen over zaken die mij hier opvallen in Turkije, en Deniz is ook wel benieuwd hoe het er in België aantoe gaat. Ik heb een hele goede buddy. Ze heeft mij al veel geholpen en ze is echt bekommerd om mijn welzijn hier.

Ik ben al een paar dagen ziekjes. Maar met een leger appelsienen, versgeperst ananassap, Royco Minute Soup en mooier weer zou het gauw beter moeten zijn. Morgen zou het alvast 17 graden worden!

Een paar foto's van Tophane, de buurt waar ik woon:

Oproep tot gebed

Daarnet lag ik even op mijn bed. In de kamer naast mij speelde luide muziek, tot de minaretten van de moskeeën het gebed aankondigden.. De muziek viel weg, ruim vijf minuten lang, en begon weer als de minaretten uitgepraat waren. Dat is overal zo in de stad. Zelfs in de meest commerciële winkels stopt de muziek terwijl de minaretten oproepen tot gebed. Soms praten minaretten trouwens tegen elkaar. Dan begint de ene met een vers, en neemt de andere over, en zo heen en weer.

Palestina

Mijn kamergenoten zijn teruggekomen. Met uitzondering van Ali zijn ze allemaal studenten aan de preparatory school en die hadden vakantie tot vandaag. De pre-school is een jaar dat je volgt voor je met je eigenlijke universitaire opleiding start en waarin je Engels leert. Hun Engels is dus niet zo goed maar wel voldoende om een babbeltje te slaan, en ik kan ondertussen al een klein beetje Turks.

In de universiteit is er deze week een tentoonstelling over Palestina. In de inkomhal in Dolapdere worden foto's getoond uit de bezette gebieden. De Palestijnse kwestie is heel dichtbijin Turkije. Op verschillende plaatsen in de stad zie je Palestijnse vlaggen of spandoeken en mensen reageren er heel emotioneel over. Ik sprak met twee studenten die aan de tentoonstelling meewerken en was blij over hun relatief genuanceerd standpunt. Het was hun bedoeling om de toestand in de bezette gebieden aan te klagen maar ze waren niet tegen Israël en al zeker niet tegen joden. Het zijn foto's die doen nadenken. Foto's van grafiti op de muur, van puin, van verzet.

Fenerbahçe

Een weekend in het Aziatische deel van de stad is het geworden. Het was niet oorspronkelijk gepland maar het was wel een leuke wending.

Turkije is een voetbalgek land. Voetbal is niet zomaar een passie zei een student mij vorige week op de bus, het is een religie. Ik was nog nooit naar een voetbalmatch geweest maar wou het toch eens geprobeerd hebben en had daarom met Tugba en Villads gisteren afgesproken om naar de match Ferbahçe-Sivassport gaan. Het laatste team is een Anatolisch team waar ik nog nooit van gehoord had, maar zo slecht is het niet want ze staan eerste in het Turkse klassement. Het stadion van Fenerbahçe ligt in het Aziatische deel van Istanbul en ik had met Villads afgesproken in de haven van Eminönü. Een klein halfuur later stonden we in Kadiköy in het Aziatische deel en daar hoefden we enkel maar de mensenstroom te volgen naar het stadion, waar Tugba ons stond op te wachten. Het stadion van Fenerbahçe is reusachtig groot. We hadden plaatsen aan de zijde van het veld waar de goal is. Voor de match begon warmden de spelers van beide teams op op het veld en scandeerden de supporters van Fenerbahçe de leuzen van de club. De sfeer zat er onmiddellijk in. Ik heb het niet zo voor massa-evenementen maar deed mee, voor zover ik begreep wat werd geroepen. Toen de spelers van het andere team dichtbij kwamen werden ze nogal onsportief uitgejouwd. Na de opwarming gingen de spelers van het veld en werd de nationale hymne ingezet, gevolgd door een minuut stilte volgde voor de slachtoffers van de vliegramp, waarna de match kon beginnen. Al in de derde minuut werd de eerste goal gemaakt, door het andere team, en enkele minuten later volgde al een tegengoal van Fenerbahçe. Voetbal zegt mij maar weinig, maar ik vond de match toch wel spannend, al begreep ik niet alle finesses van het spel. Het was 2-2 bij de pauze en erna volgden nog twee goals van Fenerbahçe. 4-2. Een mooie score en uitgelaten supporters. Het was leuk en interessant om eens een voetbalmatch bij te wonen. Ik vond het geen moment saai. Maar ik ben toch geen voetbalfan geworden. Het was leuk voor een keertje, maar ik plan niet onmiddellijk een vervolg.

Sevi, de tante van Tugba was ook naar de match gaan kijken en vroeg of we koffie wouden komen drinken bij haar. Dat deden we en het werd later en later. Omdat het meer dan een uur reizen is met de bus om naar de Europese kant te raken stelde Sevi voor om bij haar te overnachten. Villads en ik waren allebei nogal moe, dus dat was wel een goed plan.

Vandaag was het eindelijk mooi weer en hebben we met ons drieën gepicknickt aan zee. Het was meer in het zuiden dat we zaten dan de vorige keer en het was er veel mooier. Het Aziatische deel is ook veel rustiger dan het Europese deel, al is er natuurlijk veel verschil van wijk tot wijk. We kochten nog koekjes, waaronder de Turkse versie van Sjimsjokkers, en dronken koffie en daarna gingen Villads en ik met de Dolmuş (een kleine bus) terug naar de Europese zijde. Met de bus over de Bosporusbrug, hoog boven de stad, van waar je een adembenemend zicht hebt.