Renato had een kaart van Istanbul waar verschillende synagogen op stonden aangeduid. Nochtans had geen ons beiden er al een gezien. De enige synagoge waar ik binnen was geweest was er een die was omgevormd tot bar. We besloten op synagogen-tocht te gaan. Van de eerste drie synagogen op de kaart was geen spoor terug te vinden. Misschien was een oude muur op een van de plaatsen een restant van de synagoge, maar het kon evengoed van iets anders zijn. Nabij de Galatatoren vroeg ik een simit-verkoper waar de synagoge was en volgens hem was het verder in de wijk. Er was geen synagoge te zien en we gingen wat kleine straatjes in. Dranghekkens van de politie wezen erop dat we in de buurt moesten zijn. Het was een kleine synagoge, met een grote muur errond. De poort gesloten, zonder bordje. Een politiewagen met ronkende motor voor de deur, twee agenten erin, een ervan ronkend aan het slapen. Enkel de davidsterren op de ramen wezen erop dat het om een synagoge ging.
De moeizame zoektocht is het misschien wel een bewijs dat Istanbul toch niet zo kosmopolitisch is als het ooit geweest is, of als het soms wordt beweerd. In de twintigste eeuw hebben veel Joden het land verlaten. Maar er zijn ook andere minderheden: van de 150000 Grieken die in de nadagen van het Ottomaanse Rijk in Istanbul leefden, blijven er nu nog maar een paar duizend over. Ik denk dat het Turkse nationalisme veel te maken heeft met dat alles.
's Avonds was er nog een house-warming-party van twee Erasmussen. Tof feestje!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten