Fenerbahçe

Een weekend in het Aziatische deel van de stad is het geworden. Het was niet oorspronkelijk gepland maar het was wel een leuke wending.

Turkije is een voetbalgek land. Voetbal is niet zomaar een passie zei een student mij vorige week op de bus, het is een religie. Ik was nog nooit naar een voetbalmatch geweest maar wou het toch eens geprobeerd hebben en had daarom met Tugba en Villads gisteren afgesproken om naar de match Ferbahçe-Sivassport gaan. Het laatste team is een Anatolisch team waar ik nog nooit van gehoord had, maar zo slecht is het niet want ze staan eerste in het Turkse klassement. Het stadion van Fenerbahçe ligt in het Aziatische deel van Istanbul en ik had met Villads afgesproken in de haven van Eminönü. Een klein halfuur later stonden we in Kadiköy in het Aziatische deel en daar hoefden we enkel maar de mensenstroom te volgen naar het stadion, waar Tugba ons stond op te wachten. Het stadion van Fenerbahçe is reusachtig groot. We hadden plaatsen aan de zijde van het veld waar de goal is. Voor de match begon warmden de spelers van beide teams op op het veld en scandeerden de supporters van Fenerbahçe de leuzen van de club. De sfeer zat er onmiddellijk in. Ik heb het niet zo voor massa-evenementen maar deed mee, voor zover ik begreep wat werd geroepen. Toen de spelers van het andere team dichtbij kwamen werden ze nogal onsportief uitgejouwd. Na de opwarming gingen de spelers van het veld en werd de nationale hymne ingezet, gevolgd door een minuut stilte volgde voor de slachtoffers van de vliegramp, waarna de match kon beginnen. Al in de derde minuut werd de eerste goal gemaakt, door het andere team, en enkele minuten later volgde al een tegengoal van Fenerbahçe. Voetbal zegt mij maar weinig, maar ik vond de match toch wel spannend, al begreep ik niet alle finesses van het spel. Het was 2-2 bij de pauze en erna volgden nog twee goals van Fenerbahçe. 4-2. Een mooie score en uitgelaten supporters. Het was leuk en interessant om eens een voetbalmatch bij te wonen. Ik vond het geen moment saai. Maar ik ben toch geen voetbalfan geworden. Het was leuk voor een keertje, maar ik plan niet onmiddellijk een vervolg.

Sevi, de tante van Tugba was ook naar de match gaan kijken en vroeg of we koffie wouden komen drinken bij haar. Dat deden we en het werd later en later. Omdat het meer dan een uur reizen is met de bus om naar de Europese kant te raken stelde Sevi voor om bij haar te overnachten. Villads en ik waren allebei nogal moe, dus dat was wel een goed plan.

Vandaag was het eindelijk mooi weer en hebben we met ons drieën gepicknickt aan zee. Het was meer in het zuiden dat we zaten dan de vorige keer en het was er veel mooier. Het Aziatische deel is ook veel rustiger dan het Europese deel, al is er natuurlijk veel verschil van wijk tot wijk. We kochten nog koekjes, waaronder de Turkse versie van Sjimsjokkers, en dronken koffie en daarna gingen Villads en ik met de Dolmuş (een kleine bus) terug naar de Europese zijde. Met de bus over de Bosporusbrug, hoog boven de stad, van waar je een adembenemend zicht hebt.