Houten huizen

Vandaag ben ik de hele dag weg geweest. Het deed heel veel deugd. Omdat ik nog altijd niet zo veel eetlust had ben ik 's morgens allerlei dingen gaan kopen dat ik heel graag eet. Ik heb ook gezocht naar vleesvervangers als Quorn en Tofu, maar dat heb ik niet gevonden.

Na mijn ontbijt, boterhammen met choco en banaan, ging ik naar Taksim, waar ik met Elisabeth had afgesproken. We wandelden in de buurt van Taksim en Dolapdere en dronken thee op hetzelfde pleintje als waar ik eerder deze week was geweest. We hadden het erover dat er veel taboes en gevoeligheden zijn in Turkije: de Koerden, Atatürk, toegenomen religiositeit, de Armeense genocide,... Ik had ergens gelezen dat terwijl het bij ons normaal is om je fout te bekennen en je daarvoor te verontschuldigen dat in Turkije niet zo is. Schuld bekennen ligt hier veel moeilijker. Voor kleine, alledaagse gebeurtenissen gaat dat niet op denk ik, maar voor sommige feiten uit de geschiedenis lijkt het wel te kloppen.

Daarna ging ik met Renato naar de Suleimanmoskee. Een moskee met een gezellige tuin met oude karaktervolle bomen en een rustig plein ervoor. We zetten ons even op een bankje. Hoewel het plein zelfs niet autovrij was, maakte alleen al het feit dat er geen onophoudelijke stroom auto's voorbij raasde het een oord van rust en stilte in vergelijking met elders in de stad. Vlakbij de moskee lag een wijk met vele houten huizen. Vele waren vervallen, maar er werd werk van gemaakt om ze te restaureren. Vroeger waren alle huizen in de stad van hout, maar in de loop van de twintigste eeuw werden de meeste gesloopt.