Ruth

Terwijl Israël beslist om zich terug te trekken uit de Gazastrook maken een aantal kolonisten in Gush Katif zich klaar om voor hun voortbestaan te vechten. Op school leren jongeren dat God hun kolonies zal redden. Een Israëlische soldaat die de terugtrekking moet begeleiden wordt uitgescholden en met verf bekogeld. Wie zich niet achter de kolonisten schaart heeft geen plaats. Wanneer Ruth een fotograaf ontmoet die verslag uitbrengt over het verzet tegen de nakende terugtrekking, beseft ze dat ze niet wil meevechten. Ze strijdt voor haar eigen dromen en ideeën, tegen het verstikkende eenheidsdenken van de nederzetting in.

Deze avond ben ik met Özgü naar Ruth gaan kijken in İstanbul Modern. De film werd vertoond in het kader van een filmfestival rond vrouwendag. De Israëlische kolonisatie wordt in de film niet gedemoniseerd, maar ze wordt ook niet goedgepraat, en de contradicties die gepaard gaan met de dekolonisatie worden blootgelegd. Echt een aanrader van een film. Als je hem ooit eens zou tegenkomen in België kan ik hem warm aanbevelen.

Na de film ben ik met Özgü nog iets gaan drinken in de buurt van Taksim. De muziek was nogal luid in de bar, het stamcafé van Özgü, maar ik vond het niet echt storend. Muziek is iets wat ik wel een beetje mis in de dormitory. Op de kamer zijn er kamergenoten, in de studeerkamer moet het stil zijn, en in de andere ruimtes zijn er ook altijd wel voldoende mensen, wat mij ervan weerhoudt om veel naar muziek te luisteren. Daarom dat het ook fijn was dat er zoveel muziek in de film zat, ook al was het voor een groot deel Hebreeuwse muziek waar ik geen enkele band mee had.