Een Noors feestje

Vandaag stopte mijn gsm plots met werken. Ik kon geen verbinding meer maken met om het even welke operator. Na wat zoeken bleek dat mijn gsm geblokkeerd was. Hier in Turkije moet je je simkaart registreren maar daarnaast moet je ook je gsm registreren en dat had ik niet gedaan. Mijn gsm alsnog registreren voor het huidige nummer gaat niet meer. Ik moet ofwel een Turkse gsm kopen, ofwel moet ik een nieuwe simkaart kopen en daarbij mijn gsm registreren.

Deze avond was er een welkomsfeestje voor vijftig Noorse studenten die op bezoek komen op de universiteit. Het was wel tof, maar dan vooral omdat er veel volk was dat ik kende. De muziek daarentegen was niet zo goed. Na een tijdje zijn we met een aantal naar een andere plaats gegaan, met betere muziek. Om in veel café's of fuifzalen in Istanbul te geraken moet je eerst een kleurloze trappenhal door, die niets laat uitschijnen van wat er zich op hogere verdiepingen bevindt. Je moet je laten leiden door mensen die de stad kennen, want anders zijn er een heleboel toffe plekken die je mist.

Nog twee foto's van Tünel, de oudste metro van Europa:

De Grote Bazaar

Vandaag had ik een vrije dag. Tijd om te wassen, koken, lezen. In de namiddag had ik het toch even gehad in de dormitory en wou ik naar buiten. Ik krijg soms mails met groetjes uit het koude, regenachtige België, maar het weer is hier echt niet veel beter voorlopig. Vanaf maart zou er gelukkig wel verandering in komen. Ik besloot de tram te nemen naar de Grote Bazaar. Daar was ik nog nooit geweest. De Bazaar is veel groter dan de Egyptische Bazaar, maar ook veel minder gezellig. De Egyptische Bazaar met alle geuren en kleuren van de specerijen, de thee en de zoetigheid. Van de Grote Bazaar kan je een foto nemen om te tonen hoe het is, in de Egyptische Bazaar moet je gewoon geweest zijn.

Dit weekend ga ik voor de eerste keer in mijn leven naar een voetbalmatch! Fenerbahçe tegen Sivasspor. Heel Turkije is zo voetbalgek en ik moet het toch op zijn minst eens geprobeerd hebben.

Türkçe konuşuyor musun?

Naast vakken over internationale betrekkingen volg ik hier Turkse les. In België heb ik al een aantal maanden Turkse les gevolgd maar ik ben hier weer op het eerste niveau begonnen omdat ik de basis van het Turks nog niet zo goed in de vingers had. Turks is een heel gestructureerde taal. Je zou zelfs van een mathematische logica kunnen spreken. Maar ook wiskundige formules moet je veelvuldig oefenen voor je ze zonder nadenken kan toepassen, en zo is het ook met Turks. De basis begint ondertussen wat te lukken, en de Turkse les die ik hier volgt neemt een stevig tempo. De les begint met vragen en op elk antwoord volgt het nieuwe vraag. Eenvoudige zaken natuurlijk, maar zo krijg je de basis wel onder de knie. Hoe gaat het? Goed. Wat is goed? Thee. Welke thee? Appelthee. Waar drink je thee? Op café. Waar zijn cafés? In Istanbul. Waar is Istanbul? In Turkije. Hoe is Turkije? Mooi. Wat is mooi?... We zitten maar met vijf in de klas dus is er veel mogelijkheid om mondeling te oefenen. Iets bestellen, de weg vragen, en wat small talk lukken al ondertussen. En in tegenstelling tot in België is wat ik leer ook onmiddellijk toepasbaar, en dat is een extra stimulans.

Een Franse ontmoeting

Ik heb mijn learning agreement ingediend. Dat is de lijst met vakken die ik ga volgen. Het wordt opgestuurd naar Gent om daar goedgekeurd worden en ik verwacht geen problemen.

In de namiddag ben ik naar het kantoor van het openbaar vervoer geweest om mijn studententransportkaart af te halen. Het leek eerst of ik iets vreemds had gevraagd aan het loket en ik dacht dat het weer lang zou duren maar uiteindelijk stond ik al na een kwartier buiten met mijn kaart op zak. Het was wel enkel de kaart die ik had, en daar moest nog een chip worden ingestoken. Daarvoor moest ik natuurlijk naar een andere plaats. Gelukkig was het niet ver wandelen. Aan het loket vroeg ik een chip en de man antwoordde iets in het Turks, ik wist niet wat, maar ik kon er wel uit opmaken dat het daar niet was dat ik moest zijn. Buiten zag ik twee studenten die ik ook al in het kantoor had gezien. Ik vroeg hen of ze mij konden helpen. Het waren studenten van Galatasaray University, een Franstalige universiteit in Istanbul. Een van hen sprak Turks en ging naar het loket. De chips waren op in alle kantoren in Istanbul en er zijn pas nieuwe vanaf donderdag. De studenten, Sebastien en Günce, vroegen of ik iets wou gaan eten met hen en we gingen naar İstiklal Caddesi. Ik was Frans beginnen praten vanaf het moment dat ik doorhad dat ze Franstalig waren maar de overgang was nogal bruusk en ik moest er nog wat inkomen. Daarna heb ik toch mijn best gedaan om Frans te praten en het lukte redelijk goed. Er zijn veel Franstaligen in Istanbul vertelde Sebastien. 250.000 volgens hem. Frans is een invloedrijke taal geweest in Turkije. Op veel oude gebouwen zie je Franstalige opschriften, en in het restaurant waar we aten stonden bijvoorbeeld de seizoenen in het Frans op de muur. Verder in de straat is er een belangrijke Franstalige middelbare school. Het Turks heeft trouwens redelijk wat Franse leenwoorden, maar die worden fonetisch geschreven waardoor ze niet onmiddellijk herkenbaar zijn. Zo lees je asansör als ascenseur, şoför als chauffeur en kuaför als coiffeur. Een toffe ontmoeting met de Fransen. Sebastien had het wel naar zijn zin in Istanbul, en was voorlopig niet van plan om naar Frankrijk terug te keren. En hij was ervan overtuigd dat Frans binnen twintig jaar zou uitsterven, omdat het te moeilijk is. Toch geen stereotype Fransman.

Een niet-bijzondere dag

Geen bijzondere dag vandaag. 's Morgens had ik European migration en in de namiddag Turkse. In de tussentijd heb ik gezocht of ik een vak met een paper kon vervangen door een vak met een eindexamen maar dat heeft niets opgeleverd. Er heerst hier nogal een papercultuur aan de unief. Het zal ook zo wel lukken. Ik wou ook eens praten met de prof van Middle East Politics over mijn thesis maar de prof is blijkbaar erg drukbezet en ik moet morgen eens terugkomen. Na de les zijn we nog iets gaan eten in de buurt van İstiklal Caddesi. Er was een vegetarisch menu maar dat bestond uit gebakken aubergines. Dat is populair hier, maar echt niet mijn ding. We zijn nog even iets gaan drinken op café, en dan zijn we teurggekeerd naar de dormitory. Voila, een niet-bijzondere dag.

Werkdag

Een werkdag vandaag. Ik heb de hele dag aan mijn thesis gewerkt en ben beginnen lezen in de vuistdikke recto-verso syllabus. Enkel om naar de bakker te gaan ben ik even weggegaan. Ik heb Egyptisch brood (Mısın ekmek) geprobeerd. Het heeft een dikke korst en de binnenkant is een beetje geelig zodat het op cake lijkt, maar het smaakt helaas niet naar cake. Ik vond het echt niet lekker. Een kotgenoot vertelde mij dat het wordt gegeten door arme mensen in de regio van de Zwarte Zee. 's Avonds heb ik samen met Özgü de rest van de spaghetti van gisteren opgegeten. Hasan zou ook mee-eten maar zijn eetlust was over nadat Galatasaray had verloren. Voetbal... In de keuken ben ik de eerste vegetarische Turk tegengekomen, een fijne ontmoeting.

İstanbul Modern

Een rustige dag vandaag. Ik had besloten om niet mee te gaan op de trip in de bergen, die georganiseerd was door de Erasmusclub, zodat ik wat kon uitrusten en aan mijn thesis kon werken. 's Middags heb ik, terwijl ik naar de winkel ging, een wandeling gemaakt naar de andere oever van de Gouden Hoorn. Het waaide hard. In Istanbul kan het weer heel snel omslaan. De ene moment schijnt de zon, en de andere moment stortregent het. In de namiddag ben ik met andere Erasmussen naar İstanbul Modern gegaan. Dat is een museum voor moderne kunst, vlakbij de dormitory. Het had wel een paar goede werken maar over het algemeen was het weinig origineel voor hedendaagse kunst. Wel goed vond ik een kamer waar allemaal boeken met touwen aan het plafond hingen, zodat er een tweede boekenplafond net boven je hoofd hing. Deze avond hebben we nog met enkele Erasmussen gekookt in de dormitory.

Contrast

Het was een contrastrijke dag vandaag. Deze ochtend heb ik met Renato de buurt van de Grote Moskee bezocht. Op onze tocht passeerden we door wat armere wijken en rond de moskee waren totaal geen toeristen te zien. Vlakbij is een aquaduct, dat de stad vroeger van water voorzag, met een parkje erbij. Ik denk dat het echt een leuke plaats moet zijn voor warme zomeravonden.

Na de les 's middags ben ik met wat andere Erasmussen gaan eten in een vegetarisch restaurant in de buurt van Taksim. Het was echt lekker. Veel beter dan het vegetarisch eten op de unief. Daar is er niet echt een aparte vegetarische maaltijd maar kan je kiezen voor een koude groentenschotel, met dan nog voornamelijk soepgroenten. Niet onmiddellijk het lekkerste dat de vegetarische keuken te bieden heeft.

Ik had een cursusblok nodig en een paar ringmappen, dingen die blijkbaar heel ongebruikelijk zijn in Istanbul, want ik was ze nog nergens tegengekomen. Daarom wou ik eens gaan kijken in het shopping center Cevahir. Twee stops met de metro vanuit Taksim, vlakbij dus. Het was nogal een contrast met de arme wijken van deze morgen. Cevahir is het grootste shopping center van Europa, zo groot dat je met moeite de uitgang vindt, laat staan dat je de winkel vindt waar ze verkopen wat je zoekt. Het is maar een decadente plaats.

Araf

Vandaag was de eerste rustige dag sinds ik hier ben. Ik had niets te doen, kon wat uitslapen, rustig voor de unief werken, wat koken. Dat deed wel deugd want het zijn drukke weken geweest. 's Avonds ben ik nog met andere Erasmussen naar de Araf geweest, een bar in de buurt van Taksim. Een hele leuke plaats! Er was een Turkse band aan het spelen en iedereen was aan het dansen. Maar ik was nog steeds wat moe en heb het niet zo laat gemaakt.

De andere wereld om de hoek

Istanbul is een hele diverse stad. Je hebt nieuwe wijken, oude wijken, residentiële wijken, arme wijken, wijken met veel immigranten, toeristische wijken,... Dat is in elke grootstad zo maar ik heb nog nooit ervaren dat je zo direct in een totaal andere wereld kan terecht komen als hier. Neem nu Taksim, hét centrum van Istanbul, met veel toeristen, vlakbij İstiklal Caddesi, waar iedereen Engels spreekt. Gewoon één straat inslaan en een eindje lopen en je waant je in een andere wereld. Geen toeristen te bespeuren, van de onophoudelijke stroom mensen in İstiklal Caddesi is geen sprake meer, en Engels wordt enkel nog beantwoord met een glimlacht of wenkbrauwgefrons.

Een roemrijk verleden

Istanbul is de stad van waaruit de Ottomaanse sultan een rijk bestuurde dat van Algerije tot de Balkan strekte. Daarvoor was het al de hoofdstad van het Byzantijnse Rijk. En vandaag herinnert er nog veel aan het roemrijke verleden.

Of de bureaucratie ook uit lang vervlogen tijden dateert weet ik niet, maar feit is wel dat ik vandaag om half zeven moest opstaan om in groep naar het politiebureau te gaan om een verblijfsvergunning aan te vragen en dat ik daar pas tegen elf uur buiten was. Het was nummertje trekken aan het loket en er waren nog honderd mensen te gaan voor het aan mij was. Gelukkig kon het bureaucratische leed enigszins verzacht worden met een simit uit de cafetaria.

Terug naar het roemrijke verleden. Ik wou Delphine en Karel de Basilica Cisterne tonen. Dat is een ondergronds waterreservoir uit de zesde eeuw, dat in latere tijden het paleis van de sultan van water voorzag. Mijn promotor in Gent had gezegd dat ik het zeker moest bezoeken en het was inderdaad een van de mooiste plaatsen die ik tot nogtoe in Istanbul heb gezien. Ik had Özgü meegenomen, een student die ik gisteren heb ontmoet in de keuken van de dorms. Een lieve gast die wat moeite had met zijn Engels. Dat is ook niet zo evident. Het is sjiek hoe goed de meeste studenten hier Engels spreken. Ik denk dat Engels leren voor hen moet zowat even moeilijk moet zijn als Turks leren voor mij is.












Na de cisterne bezochten we de Aya Sofia, een van de plaatsen die je toch wel moet gezien hebben als je naar Istanbul gaat. Niet onmiddellijk het mooiste gebouw, maar het symboliseert wel de verschillende invloeden die de stad gemaakt hebben tot wat ze is. Aanvankelijk was de Aya Sofia een kerk, maar na de val van Constantinopel werd ze een moskee. Minaretten werden gebouwd en christelijke muurschilderingen werden vervangen door islamitische. In de beginjaren van de Turkse republiek, na de Eerste Wereldoorlog, maakte Atatürk een museum van het gebouw en werden sommige christelijke muurschilderingen terug zichtbaar gemaakt. Het zorgt voor opmerkelijke combinaties.

Het was tijd voor thee en we gingen wat zijstraatjes in om uit de dure toeristische wijk te ontsnappen. We kwamen terecht in een wijk met allemaal winkels van auto-onderdelen. Dat kom je hier vaak tegen, winkels van eenzelfde soort die zich verenigen in een bepaalde wijk. Zo heb je bijvoorbeeld rond de Galatatoren een hele wijk met winkels van neonlichten.

Na de thee gingen we naar Ortaköy, in het Noorden van het Europese deel, vlakbij de eerste brug over de Bosporus. We gingen er samen met Tuğba Kumpir eten. Kumpir is Turks fastfood en is gebakken aardappel opgevuld met groenten en eventueel vlees. Het is wel lekker, al verkies ik toch pida.

Morgen moet ik mijn verblijsvergunning afhalen. Dat duurt gelukkig maar tien minuten. Maar ik moet wel weer naar het politiebureau. De afstanden in Istanbul zorgen ervoor dat je gemakkelijk heel wat tijd verliest. Ik heb ook nog les, en 's avonds moet ik al afscheid nemen van mijn eerste bezoekers.

De eerste schooldag

De eerste schooldag. Voor de dorms, een menigte studenten, wachtend op de bus naar Dolapdere. Ik had twee lessen vandaag. Ze lijken mij wel interessant. Het is hier een schoolser systeem dan in Gent lijkt mij. De lessen verplicht. Voor European Migration kregen we onmiddellijk al een syllabus van een vuist dik, recto verso dan nog. Ik heb er enkel een tussentijds examen voor, geen eindexamen. Dat is voor een ander vak ook het geval. Ik moet dan wel papers schrijven, bovenop mijn thesis.

Mijn tweede les was Turkish for Foreigners. Ik heb voor het laagste niveau gekozen, omdat ik de basis toch nog niet helemaal in de vingers heb. Het lukt wel al om een beetje te verstaan of iets te bestellen maar ik heb nog een lange weg te gaan. We zitten met zeven in de klas en de manier van lesgeven is echt heel schools voor dit vak.

Azië

Om 10 uur hadden we afgesproken aan de haven van Eminönü, vlakbij de Galatabrug. We wouden naar het Aziatische deel van de stad gaan. Istanbul wordt in twee gesneden door de Bosporus, met aan de ene zijde het Europese en aan de andere zijde het Aziatische continent. Het is echt een zee in de stad, waar olietankers en cruiseschepen varen. Omwille van het drukke verkeer moeten schepen soms tot een maand wachten om door Istanbul te kunnen varen. Ongeveer twintig minuten later en amper anderhalve lira armer stonden we in Azië. Van Kadiköy, waar het schip aanmeerde gingen we te voet naar Üsküdar, in het noorden. Onderweg kwamen we een grote betoging voor meer werkgelegenheid tegen. Veel vlaggen, spandoeken, afbeeldingen van Atatürk, en enorm veel politie. Volgende maand zijn het trouwens gemeenteraadsverkiezingen in Istanbul en overal in de stad hangen vlaggen en affiches van de verschillende deelnemende partijen.

Het Aziatische deel is vlakker dan het Europese deel. Het zijn wijken met grote wegen ertussen, terwijl het Europese deel een aaneengesloten stad is. Omdat het superkoud was zochten we zo snel als we in de volgende wijk waren een café op om ons met thee te verwarmen. Erg bijzonder vond ik wat we gezien hebben niet, maar het was wel een leuke tocht. En er is nog wel wat te zien dus kom ik zeker nog eens terug. In Üsküdar aangekomen aten we iets en daarna namen we de boot terug naar het Europse deel.

's Avonds hebben we gekookt in de dormitory met een heleboel Erasmussen. Het was echt gezellig. Het is nog erg rustig voorlopig in de dormitory. De laatste nachten heb ik alleen geslapen op mijn kamer. Morgen starten de lessen en dan komen veel studenten die nu thuis zitten terug naar de dormitory. Het zal druk worden.

Een zaterdag in Istanbul

's Morgens hadden we afgesproken vlakbij het hotel van Delphine en Karel voor de trip door de stad met Abdullah. Het viel wat tegen uiteindelijk. Hij ging ons met zijn auto van plaats naar plaats rijden en we zouden, logischerwijze, delen in de brandstofkosten, maar het viel wel duur uit uiteindelijk. We hebben wat toffe dingen gezien, maar het was al bij al niet zo bijzondere. Abdullah was wel de eerste supporter van de AK partij (de partij van premier Erdoğan) die ik tegenkwam. Het was fijn om zijn ideeën te horen. Soms was ik het eens met hem, maar vaak vond ik hem te ongenuanceerd, en hij was ook nogal vol van zichzelf.

Na de trip ging ik met Delphine en Karel even mee naar hun hotelkamer om spullen op te halen die ze voor mij hadden meegenomen. Ze hadden een map mee voor mijn thesis en mijn bestelling Sjimsjokkers. Superlekker! Ik heb al een heel pakje opgegeten! Morgenavond gaan we koken met een heleboel Erasmussen in de dorms en ik ga een pakje meenemen voor bij de thee na het eten. Heel de wereld gaat de Sjim leren kennen!

Ze hadden nog een verrassing voor mij. Een boek, waar alle Sjimmers iets hadden ingeschreven voor mij. Supertof! Ik was echt wel zeker dubbel zo blij na het lezen ervan als ervoor. Ik ga er zeker nog veel in kijken. Het laatste deel van het boek is onderschrijven en daar ga ik zeker zelf wel dingen in schrijven of plakken over wat ik hier beleef.

's Avonds hadden Delphine en Karel afgesproken met Tuğba, een vriendin van Delphine die ook in Istanbul op Erasmus is. Mijn plannen voor 's avonds gingen niet door dus ging ik mee met hen. Met de nieuwe tram, de oudste metro van Europa, en de nostalgische Belgische tram in Istiklal Caddesi gingen we naar Taksimplein, waar Tuğba ons opwachtte. Ik stelde voor om iets te gaan eten in het Artiste Terrasse, maar alles was gereserveerd wegens Valentijn. Dat wordt echt sterk gevierd in Istanbul. Ik vind het maar een vreselijk feest: té melig, té commercieel en té geforceerd. Beneden vonden we nog een plaats en daar aten we wat. Na het eten gingen we nog gezellig op café in Tophane, waar ik woon, met waterpijp en appelthee.

Morgen ga ik naar Azië met enkele Erasmussen. 's Avonds gaan we koken. Ik heb alle Erasmussen die ik ken een bericht gestuurd en ik hoop dat er veel volk komt.

There is nothing nicer than to be nice

Vandaag mocht ik al mijn eerste bezoekers ontvangen: Delphine en Karel. Omdat het meeste van mijn papierwerk voltooid was had ik tijd om hen op te halen op de luchthaven, met een bordje met hun namen erop, zoals dat dan hoort uiteraard.

Met de metro en de tram gingen bracht ik hen naar het centrum van de stad, en terwijl we op een kaart aan het zoeken waren waar het hotel was vroeg een Turkse man of hij ons kon helpen. We waren in de juiste straat en het hotel was vlakbij zei hij. Abdullah was zijn naam. Hij vroeg waar we vandaan kwamen en toen hij hoorde dat we van België waren nodigde hij ons uit op de thee. Een vriend van hem woonde in Schaarbeek, en hij vond Belgen wel fijne mensen. We gingen op zijn uitnodiging in en spraken een kwartier later af aan de overkant van de straat, zodat Delpine en Karel eerst hun bagage naar hun hotelkamer konden brengen. Abdullah vertelde dat hij een handelaar was in tapijten en lederwaren. Hij kocht de waren op bij de fabrieken en verkocht ze door aan winkels. Het was een hele fijne man. Heel openminded, met een sterke moraliteit, een optimistische wereldvisie, trots op zijn stad. Ik was het met bijna alles eens wat hij vertelde. We vroegen wat we zeker moesten gezien hebben in Istanbul, buiten de klassieke toeristische trekpleisters. Hij nodigde ons uit om ons dit weekend rond te leiden langs niet-toeristische plaatsen in Istanbul. Langs verborgen kerkjes, Koerdische eethuisjes,... Een aanbod dat we niet konden weigeren, hoewel ik zaterdagavond al wat plannen had met andere Erasmussen. Ik ben eens benieuwd.

Na de thee wou ik mijn bezoekers wat van de stad tonen en we namen de tram naar Topkapı. Ik legde Karel uit waar ze zouden moeten uitstappen om naar hun hotel te gaan en een Turkse man had dat gehoord en feliciteerde mij met mijn Turkse uitspraak. Hij vroeg van waar we kwamen en we praten nog over vanalles en nog wat. Gent kende hij van de voetbalploeg, zoals veel mensen hier. Hij sprak heel goed Engels, en daarnaast was hij nog Spaans en Russisch aan het leren. Dat is zo fijn aan Istanbul. Mensen gaan spontaan hun hulp aanbieden en je raakt zo aan de praat met iemand die je helemaal niet kent. There is nothing nicer than to be nice, het motto van Abdullah. Het past hier wel. Misschien klinkt als een cliché, en het is dat ook wel, maar op vlak van gastvrijheid kunnen we in het Westen nog heel wat leren van hier. En Istanbul bewijst dat het heus wel mogelijk is in een grootstad. Misschien zouden we elkaar nog wel tegenkomen op de tram zei de man. Dan zouden we zeker zwaaien. Het is grote stad maar een kleine wereld. Ik leidde Delphine en Karel rond langs de Blauwe Moskee, de Aya Sofia, de Egyptische Bazaar en uiteindelijk staken we de Galatabrug over om iets te eten in Tophane. Ik vond het heel leuk om hen rond te leiden door de stad, en ik ga komende week proberen nog voldoende tijd vrij te maken voor hen.

Deze avond was het Nargile avond van de Erasmusclub. We gingen naar een Turks café om er wsaterpijp te roken, thee te drinken en gezellig te kletsen. Dat was het ook, heel gezellig. Bij de Eramussen en de Turken die ik ken zitten veel warme, idealistische mensen. Echt tof. Ik heb hier al heel boeiende gesprekken gehad. De waterpijp met aardbijsmaak was niet slecht. Maar wat er ook over gezegd wordt, het is heel ongezond. Een paar uur waterpijp roken is hetzelfde als 14 sigaretten. Ik ga er zeker geen gewoonte van maken. Maar je moet het op zijn minst eens geprobeerd hebben.

Afdingen

Ik heb vandaag uiteindelijk mijn vakken geselecteerd: een vak over politiek in het Midden Oosten, een over Europese migratie en een over Turkse cultuur en buitenlands beleid. Daarnaast volg ik ook nog Turks, maar dat zonder credits. Al mijn vakken zijn in de Dolapdere campus. Ik heb ook mijn kamer betaald, en omdat ik daarvoor naar een andere campus moest en er maar weinig bussen rijden deze lesvrije week, nam dat behoorlijk veel tijd in beslag.

Uiteindelijk belandde ik op het Taksimplein en vandaar ging ik te voet naar de Egyptische Bazaar, waar ik wat potten en pannen en een soepkom wou kopen. Ik heb niet gevonden wat ik zocht maar ik wou heel graag eens proberen afdingen en heb thee en fruit gekocht. De eerste keer was ik de waren van een kraam aan het inspecteren toen de verkoper mij in het Engels aansprak. Het afdingen voelde wat onwennig, zeker omdat de prijzen helemaal niet gek waren, dus deed ik het maar in het Engels. Uiteindelijk kon ik één lira korting bedingen, vier in plaats van vijf, wat toch wel aardig was voor mijn eerste keer. Tijd voor het echte werk, in het Turks. In een fruitkraam was er wel wat fruit dat mij beviel. De verkoper kwam naar mij toe en ik zei in het Turks dat ik het fruit te duur vond. Çok pahalı. Maar de man wou niet van kortingen weten, zijn kraam werkte met vaste prijzen. Flauw, je moet niet in de bazaar gaan verkopen als je niets van je prijs wil afdingen. De derde poging. Dit keer lukte het wel, maar de verkoper begon met cijfers na de komma, en mijn Turks is echt niet zo goed, waardoor ik in de war was en veel te snel toegaf. Ik had nog veel verder kunnen gaan. Hij leek mij ook helemaal niet tevreden dat ik zo snel had toegegeven. Ik zal mijn afdingkunsten toch nog wat moeten oefenen. En ook mijn kennis van de cijfers in het Turks. Want afdingen in het Engels vind ik maar niets.

's Avonds heb ik verloren brood gemaakt en daarna ben ik nog wat gaan drinken in Tünel, het begin van de İstiklal Caddesi. Morgen komen Delphine en Karel op bezoek. Ik ga hen opwachten op de luchthaven.

Hier nog wat foto's:

Santralistanbul

De vakken kiezen die ik het volgende semester ga volgen, dat was het voornaamste dat vandaag op het programma stond. Het is een redelijk ingewikkelde procedure via het internet, die ik morgen hoop af te ronden. Ik moet nog voor nog één vak de toestemming van de professor vragen om het te volgen.

's Middags ben ik met andere Erasmussen naar Santralistanbul gegaan, waar de nieuwe campus van de unief ligt. Heel wat anders dan Dolapdere. Dit keer geen ommuurd fort maar een groene omgeving, vlakbij de Gouden Hoorn, met verschillende blokken ingeplant. Hasan was ook op de campus, waar hij studeert en werkt als gids, en hij wou ons met veel plezier een rondleiding geven in twee musea die er deel van uitmaken. Een ervan was een oude Ottomaanse energiecentrale, de eerste en lange tijd enige energiecentrale van Istanbul. Op de benedenverdieping was een ruimte met allerlei interactieve opstellingen die de werking van een energiecentrale uit de doeken deden. Musea kunnen soms heel saai zijn maar in dit was het heel aangenaam vertoeven. Het andere museum was een fotomuseum over mei '68 in Duitsland.













Met wat andere Erasmussen hadden we afgesproken aan Taksim en van daar gingen we naar Artiste Terrasse, een café en restaurant in een zijstraat van de İstiklal Cadessi. Het is een heel gezellige plaats en je hebt er een adembenemend zicht over de stad. We hebben er een fijn gesprek gehad. Het is een plaats waar ik zeker met bezoekers heen ga.

's Avonds hebben we nog gekookt en normaal gezien gingen we nog iets gaan drinken maar het is aan het stortregenen nu. Voor de volgende dagen wordt weinig beterschap voorspeld. Misschien moet ik eens naar de Bazaars gaan, die zijn tenslotte overdekt.

Paperwork, Sultanahmet and finally some pictures

Because some people are curious about what my writings, I'm going to write in English today :)

I slept very well tonight. So well that I almost overslept. The Erasmus students had to go to the Kuştepe campus this morning to register at the university. It was quite a lot of paperwork. But after that we finally got a Bilgi student card. We also got a form which is needed to apply for a transportation card, a prepaid card for the public transport. On the bus back home I spoke about the card with a Turkish student, Dila. She went to the transportation office with us to help us with the application. Procedures had changed and the form wasn't enough anymore. The new procedure contains an online registration procedure and we also had to go to the bank. Dila would try to register in our names. The Turkish students are really helpful. Without their help, I would have lost a lot of time.

In the afternoon I went to the dormitory officer. There was no place left in a room with for beds so I had to stay in the room with six. Actually, I don't care, at least I could unpack all my stuff now.

In the evening, Hasan guided us trough some parts of Sultanahmet. I'm certainly going to the Egypt Bazaar again. There are a lot of sweets, and a whole assortment of different kinds of tea. I'd love to try them all. What I don't like is that the Erasmus students are seen as tourists. Almost every taxi who passes honks and the salers in the Bazaar think we're just there to spend money. I'm studying here, I'm not a tourist.

As promised some pictures of the view from the seventh floor:
The Golden Horn and the southern part of European Istanbul.
On the background, the Bosporus and the Asian side.

The Galata tower.
A mosque near the dormitory and on the background, one of the bridges over the Bosporus.

Dolapdere

Vandaag was de oriëntatie voor Erasmussen in de Dolapdere campus. Een busje kwam ons ophalen aan de dormitory. Hoewel de campus met een flinke wandeling ook te bereiken is wordt er aangeraden om niet te voet te gaan omdat de buurt van de campus nogal onveilig is. Het is een arme buurt en aangezien Bilgi een privé universiteit is worden alle studenten aanzien als rijk. Daar is wel iets van waar. Het inschrijvingsgeld bedraagt 20.000 lira (10.000 euro) per academiejaar. Tachtig procent van de studenten betalen die som, de overige twintig procent wordt vrijgesteld omdat ze door de universiteit worden uitgenodigd om er te studeren. Dat is bijvoorbeeld omdat ze zich bewezen hebben in een bepaald domein. Vanuit het busje zag ik dat vrijwel alle vrouwen in de buurt een hoofddoek droegen, waar het in wat ik tot nog toe van Istanbul gezien heb eerder uitzonderlijk was. In de universiteit zelf heb ik maar twee meisjes met een hoofddoek gezien. In Turkije is het dragen van hoofddoeken in publieke universiteiten verboden, maar in private universiteiten is het wel toegelaten. Het is een kwestie die nogal de gemoederen bedaart, en hoewel ik hier nog maar juist ben, is het toch al enkele keren naar voor gekomen in een gesprek. Als ik er meer over gehoord heb zal ik er zonder twijfel wel eens over uitweiden.

Tijdens de oriëntatie kregen we informatie over alle papieren die deze week in orde moeten worden gebracht, de universiteitsbibliotheek, cultuur en politiek in Tukije, de Erasmusclub. Er was ook tijd om heel wat nieuwe Erasmussen te ontmoeten, want niet allemaal verblijven ze in de dormitory. Na de oriëntatie zijn we nog iets gaan drinken en ik ben daarna terug naar de dormitory gegaan om te informeren naar mijn kamer. Morgen weet ik of ik naar een kamer van vier mag of niet. Ik zou liever hebben van wel natuurlijk, al zou ik het ook niet zo erg vinden om in een kamer van zes te blijven. Het belangrijkste is dat ik weet waar ik definitief ga slapen, zodat ik weet of ik mijn bagage kan uitpakken of niet.

Ik had nog niet gegeten 's avonds en in de supermarkt ging ik wat eten kopen. Daar kwam ik Renato tegen en die stelde voor om pida (Turkse pizza) te gaan eten. Aan de overkant van de dormitory is er een restaurant waar er pida wordt verkocht en we gingen daar eens kijken. De uitbater was heel blij dat we kwamen. We waren bijna de enigen in zijn zaak. We kregen een kaart in het Turks waar we amper wat van verstonden. Renato en ik zijn allebei vegetariër en hij lust bovendien geen eieren maar uiteindelijk lukte het ons wel om duidelijk te maken wat we wouden, na tussenkomst van een student die een beetje Engels kon. Het valt hier trouwens erg goed mij als vegetariër. Overal is er wel eten te krijgen zonder vlees. De pida was superlekker! En ontzettend vriendelijke uitbaters! Er was een andere Erasmus bij komen zitten en we kregen wel een keer of vier thee aangeboden. Ik hoop dat het binnen twee weken lukt om de menukaart grotendeels te verstaan. Ik heb mij voorgenomen om alle mogelijke woordenschat rond eten en drinken te leren.

Deze avond was er een Erasmusparty. Ik ben er even naartoe geweest. Het was wel tof. Ik heb ook mijn resultaten voor de januari-examens gekregen en ik ben voor allemaal geslaagd! Morgen probeer ik wat foto's te posten van het uitzicht vanop het dakterras van de dormitory. Ik moet mij ook gaan registreren op de unief, en hopelijk kan ik met andere Erasmussen eindelijk Sultanahmet bezoeken.

Andere Erasmussen

Ik heb niet zoveel geslapen deze nacht maar was wel uitgerust. Toen ik gisterenavond iets na twaalf ging slapen was ik de enige op de kamer. Erg lang duurde de rust niet. Rond een uur of een en nog eens een paar uur later kwamen mijn kamergenoten binnen, niet erg stil, soms zelfs al bellend. En dan was er ook nog iemand die snurkte. Niet zomaar wat snurken maar echt snurken zoals je van een oude man die te bourgondisch heeft geleefd zou verwachten. Maar geen probleem, ik heb mij er totaal niet aan gestoord.

Rond een uur of negen stond ik op. Er lag brood klaar in de keuken. Het waren koeken, een soort van grote donuts met maanzaadjes erop, en een lichtjes zoute smaak. Wel lekker. Ik maakte kennis met nog andere Turkse studenten. Hun namen onthouden gaat echt niet goed. Ik ben begonnen met ze op te schrijven op een briefje. Het heeft bijna de hele dag geregend en daardoor hebben Hasan en ik besloten onze tocht naar Sultanahmet uit te stellen. Na de middag kwam ik eindelijk andere Erasmussen tegen. Renato, een Zwitser, Maxime en Constance, twee Belgen, en dan nog een Nederlandse, Yasmine. Sympathieke mensen. We zijn samen naar de winkel gegaan en zijn daarna koffie gaan drinken, vlakbij de Bosporus. De golven op de Bosporus waren toch wel enkele meters hoog. Het is echt een zee omsloten door de stad. Bij onze terugkeer kwamen we nog nieuwe Erasmussen tegen, drie Oostenrijkers, een Deen en een Duitser. De Oostenrijkers wouden vanavond al gaan fuiven maar daar had ik maar weinig zin in. Ik heb samen met Renato, Maxime en Constance gekookt en daarna hebben we nog wat gepraat. De mensen zijn hier heel vriendelijk in de dormitory. Ook in de stad is het mijn eerste indruk dat mensen heel open en behulpzaam zijn. Ik hoop dat die eerste indruk correct is. Het zou een hele aangename verrassing zijn alleszins, want het is niet onmiddellijk iets dat ik in een grootstad als Istanbul zou verwachten.

Morgen is de oriëntatie voor de Erasmussen in de Dolapdere campus. En daarna gaan we nog iets gaan drinken met zijn allen. Ik ben eens benieuwd!

Naar Istanbul...

Hier zit ik dan. Achter mijn laptop, in de keuken, op de zesde verdieping van de dormitory. Door het raam zie ik heuvels oprijzen met daarvoor een drukke weg. Dat is wat ik van Istanbul heb gezien vandaag. Een enorme drukte. Maar wel een die gezellig is.

Ik was blij dat Deniz, mijn buddy, mij kwam afhalen op de luchthaven. Het was toch een uur reizen met het openbaar vervoer naar Karaköy, waar ik nu zit. Tijd genoeg om kennis te maken. Ik raakte heel snel door de douane en vond snel mijn bagage waardoor Deniz niet lang moest wachten op mij. We namen de metro tot ik-weet-niet-waar, ergens voor Sultanahmet, en stapten daar over op de tram. Aan de andere zijde van de Gouden Hoorn stapten we af en gingen te voet verder naar de dormitory. Er waren problemen met mijn kamer. Ik had een kamer voor vier gevraagd maar de kamer waar ik in was ingeschreven bleek volzet te zijn. De komende twee dagen moet ik als tussenoplossing in een kamer met zes slapen, en maandag zou het probleem moeten opgelost worden. We zetten mijn gerief af in de kamer, waar het superwarm was, net zoals in het hele gebouw eigenlijk, en namen daarna de Tünel. Dat is een oude metro die met Karaköy met Beyoğlu verbindt. Vanwege het hoogteverschil is het de kruising van een metro en een lift. In de İstiklal Cadessi, een van de bekendste staten van de stad, en autovrij bovendien (voor de medestudenten, de straat met de fameuze Belgische tram van Belgisch Buitenlands Beleid). De derde bankautomaat was niet stuk en had wel nog geld en lieten mij toe geld af te halen voor een Turkse sim-kaart (ik wou al sjim-kaart schrijven; dat woord zit in de vingers precies). We aten ook nog iets in die straat. Deniz had afgesproken met vrienden in het Aziatische deel en bracht mij met de taxi terug naar de dormitory.

Ik heb mijn bed gemaakt, wat gezocht naar Erasmusstudenten, die niet gevonden, hulp gekregen van Turkse studenten, om op internet te raken bijvoorbeeld. Terwijl ik dit aan het typen was raakte ik in gesprek met Hassan, een Turkse student psychologie en geschiedenis. Hij gaat mij morgen rondleiden in Sultanahmet, de wijk met bekende monumenten als de Aya Sofia, de Blauwe Moskee, de Grote Bazaar, het Topkapı Paleis en nog veel meer. Toffe gast lijkt mij. Hij heeft mij ook ayran laten proeven, een yoghurt-achtig drankje. Erg fris, zeer welkom in dit warme gebouw.

Zozo, dat waren mijn eerste avonturen, maar er volgt nog meer! Tot gauw!