Een Franse ontmoeting

Ik heb mijn learning agreement ingediend. Dat is de lijst met vakken die ik ga volgen. Het wordt opgestuurd naar Gent om daar goedgekeurd worden en ik verwacht geen problemen.

In de namiddag ben ik naar het kantoor van het openbaar vervoer geweest om mijn studententransportkaart af te halen. Het leek eerst of ik iets vreemds had gevraagd aan het loket en ik dacht dat het weer lang zou duren maar uiteindelijk stond ik al na een kwartier buiten met mijn kaart op zak. Het was wel enkel de kaart die ik had, en daar moest nog een chip worden ingestoken. Daarvoor moest ik natuurlijk naar een andere plaats. Gelukkig was het niet ver wandelen. Aan het loket vroeg ik een chip en de man antwoordde iets in het Turks, ik wist niet wat, maar ik kon er wel uit opmaken dat het daar niet was dat ik moest zijn. Buiten zag ik twee studenten die ik ook al in het kantoor had gezien. Ik vroeg hen of ze mij konden helpen. Het waren studenten van Galatasaray University, een Franstalige universiteit in Istanbul. Een van hen sprak Turks en ging naar het loket. De chips waren op in alle kantoren in Istanbul en er zijn pas nieuwe vanaf donderdag. De studenten, Sebastien en Günce, vroegen of ik iets wou gaan eten met hen en we gingen naar İstiklal Caddesi. Ik was Frans beginnen praten vanaf het moment dat ik doorhad dat ze Franstalig waren maar de overgang was nogal bruusk en ik moest er nog wat inkomen. Daarna heb ik toch mijn best gedaan om Frans te praten en het lukte redelijk goed. Er zijn veel Franstaligen in Istanbul vertelde Sebastien. 250.000 volgens hem. Frans is een invloedrijke taal geweest in Turkije. Op veel oude gebouwen zie je Franstalige opschriften, en in het restaurant waar we aten stonden bijvoorbeeld de seizoenen in het Frans op de muur. Verder in de straat is er een belangrijke Franstalige middelbare school. Het Turks heeft trouwens redelijk wat Franse leenwoorden, maar die worden fonetisch geschreven waardoor ze niet onmiddellijk herkenbaar zijn. Zo lees je asansör als ascenseur, şoför als chauffeur en kuaför als coiffeur. Een toffe ontmoeting met de Fransen. Sebastien had het wel naar zijn zin in Istanbul, en was voorlopig niet van plan om naar Frankrijk terug te keren. En hij was ervan overtuigd dat Frans binnen twintig jaar zou uitsterven, omdat het te moeilijk is. Toch geen stereotype Fransman.